Day Zero Project '21 #92 - Terugblik

Telkens aan het begin van een project lijken die 1001 dagen zo heel erg lang, maar wanneer het dan om is, was het precies pas vorige week begonnen.

Ik ga niet uitgebreid terugblikken op elk doel maar er de -voor mij- hoogtepunten uithalen. 

Misschien wel het punt waar ik meest blij (en ook wel wat trots op ben) is doel 86: op regelmatige basis bewegen. Ik ben toen (voor de zoveelste keer) begonnen met start to run, met hulp van de oude podcast wegens geen smartphone. Het is nog niet van een leien dakje gegaan, met een aantal keer ziek te zijn af en toe pauze moeten nemen maar uiteindelijk is het gelukt om de lessenreeks volledig te volgen. Maar dat is eigenlijk nog het makkelijkste. Erna verder doen, dat is de uitdaging. En dat doe ik dus... nog steeds. Met de warmte heb ik wel een aantal keer overgeslagen, of met het familieweekend. Maar vandaag bijvoorbeeld ging ik om kwart voor acht de deur uit voor mijn toertje. Ik loop intussen meestal zes km, maar als ik merk dat het lastig gaat, dan hou ik het bij vijf.
Mijn tempo is heel traag, moet ook wat mijn hartslag in het oog houden en ik loop met enkelsteunsokjes en patellabandjes. Maar ik beweeg, en dat is het belangrijkste ;).

Met de tuindoelen ben ik ook nog steeds heel blij. 
Dankzij doel 51 en de 300 bloembollen hebben we nu een kleurrijk voorjaar gekregen. De border achter de vijver (doel 45) is ook een succes. Hij trekt enorm veel insecten (libelles en vlinders) aan en wij genieten zelf uiteraard ook van de bloemen.

Doel 19, het terug proberen om oorbellen te dragen, is voor mij een best bijzondere. Toen ik 16 was ging ik een aantal weken bij mijn tante logeren. Toen heb ik van haar gaatjes in mijn oren mogen laten prikken. In die tijd droeg ik wel oorbellen dan, maar eigenlijk waren de gaatjes bijna altijd pijnlijk en ontstoken. Later heb ik het dan maar achterwege gelaten omwille van die reden. Maar ik vond het wel jammer.
Geen idee meer waar ik het gelezen heb, maar ik las over edelstalen juwelen, dat die vaak wel verdragen worden. Dus dat heb ik uitgeprobeerd, en inderdaad, dat lukt gewoon wel. Geen ontsteking meer, geen pijn. Zo blij mee. En op een bepaalde manier ook een herinnering aan mijn lieve tante (ze is helaas al een aantal jaar geleden overleden).

Ik heb ook fijne tijden gekend bij het lezen en film kijken, bij het haken en andere creatieve momenten. 

Een boel doelen heb ik niet gehaald. Sommige wel begonnen maar niet klaar geraakt, met andere heb ik niets gedaan uiteindelijk. Dat is helemaal oké. Het hoeft niet kost wat kost maar gewoon een fijne motivatie.
Een aantal van die doelen neem ik mee naar het nieuwe project. Die wil ik nog een kans geven en zien jullie daar ook wel weer verschijnen. 

Uiteindelijk heb ik 58 doelen gehaald. Meer dan de helft, dus ik zou zeggen: geslaagd ;). Maar vooral dat ik met veel doelen er toch plezier van heb / gehad heb, dat is het allerbelangrijkste. 

Op naar het nieuwe project nu :).