Joggen: mijn angst proberen te overwinnen...

Blijven joggen is doel 50 op mijn lijst. 

Tot begin deze maand was ik daar echt weer goed mee bezig. Het was me zelfs gelukt om weer een paar keer 6 km te lopen in plaats van mijn normale 5 km. 
Ik had er ook plezier in en mijn tempo werd een klein beetje sneller. Dat is nog steeds relatief maar goed, in plaats van bijna 7 minuten over een kilometer te doen, schoof ik op naar rond 6 minuten 40. 

Maar dan kwam die eerste zondag van november. 
Kwart na 8, ik was bijna thuis, nog zo'n kleine halve kilometer te gaan. Ik liep op het voetpad aan de achterkant van de kerk, dan moest ik op het einde oversteken, en nog een laatste 100 meter en het zat erop. Daar was ik aan aan het denken, en aan mijn warme douche die kwam.

Ik wilde passeren langs een man met een hond (Duitse of Mechelse herder) aan de lijn, er was plaats genoeg op het pad. Omdat die hier in de wijk wonen zie ik ze heel vaak wandelen en ik ging ervanuit dat die hond wel opgevoed was omdat hij vaak ook los loopt. 

Dat bleek helaas niet zo te zijn. 
Op het moment dat ik langzij ga, valt de hond mij aan. God zij dank heb ik het tijdens het lopen altijd warm en had ik mijn jasje uitgedaan en rond mijn middel gebonden. Daardoor kwam de beet niet in mij maar in mijn jasje terecht. Wel viel ik natuurlijk door de impact.

De man trok de hond dan wel weg. Maar wat daarna volgt is te gek voor woorden.
In plaats van bezorgdheid te tonen, krijg ik een hele scheldtirade naar mijn kop. Dat ik zijn hond aanval door zo voorbij te komen. Dat die hond mij niet heeft horen komen en daardoor geschrokken was. Dat ik heel onvoorzichtig ben. Wat ik wel denk...?
Niet één keer de vraag of ik wel oké ben... als ik zeg dat ik toch wel heel erg geschrokken ben is de reactie: ja, ik ben ook geschrokken hoor...Beetje misplaatst...

Gelukkig in mijn vestje in niet in mijn achterwerk...

Honden horen toch veel beter dan mensen? Dus die heeft me zeker horen komen aangezien ik zelfs mijn eigen voetstappen boven mijn muziek uithoor (ik loop echt als een olifant). Maar wellicht had hij het over zichzelf, met de oortjes die hij in had. 

Ik neem contact op met de wijkagent. Ik krijg een (f)lauwe reactie terug dat hij eens zal langsgaan bij de eigenaar maar dat de hond wellicht geschrokken was blablabla. Na een tijd niets horen nog maar eens gemaild maar 'hij was er nog niet geraakt'.
Eerlijk, dat maakt me toch wel boos: als dat geen prioriteit is, gezien ook onze buurt, wat is dan wel belangrijk? In onze buurt is namelijk ook een kleuter- en lagere school, en een crèche. 

Ik heb er al wat spijt van dat ik geen klacht heb ingediend, want dan moeten ze wel op z'n minst onderzoeken. Ik heb het niet gedaan omdat ze hier in de buurt wonen en je niet weet wat het eventueel in gang zet. Maar zo komt die persoon er wel zo mee weg. En de volgende keer is het misschien een kind of een oudere persoon. 

Later hoor ik van een buurman dat hij op een pleintje daar vlakbij de hond traint op aanvallen, zoals bij de politie (maar hij is geen agent) met zo'n armstuk en dergelijk. 
Blijkbaar was er ook al eens eerder een incident met een andere hond. 

Voor mijn loopplezier is het niet goed: constant stress of ik die persoon met de hond niet zie. Toen dat het geval was (op een uur dat het erg druk was met schoolgaande kinderen!) ging mijn hartslag direct in piek. Ook bij andere honden heb ik nu die reactie. 

Deze week had ik eigenlijk al twee keer moeten gaan joggen zijn maar ik zag het niet zitten. Het levert precies teveel stress op. 
Nu is het idee om morgen te gaan... eigenlijk wil/mag ik mijn eigen plezier niet opgeven omdat die vent er kan lopen.
Maar toch. Het is net ook omwille van de reactie van de eigenaar dat het zo diep geraakt is. Had die normaal gereageerd, dan was het wellicht minder aangekomen. Nu is voor mij die man even onbetrouwbaar als de hond.

Ik hoop dat het me toch lukt om morgen te gaan joggen en dat ik op de duur de angst wat kan loslaten.